Kapłaństwo

Ten, kto przyjmuje święcenia, otrzymuje – przez posłu­gę biskupa – dar Ducha Świętego, który daje mu świętą władzę pochodzącą od Chrystusa. Być KAPŁANEM oznacza sprawować funkcję lub urząd. Przez święcenia kapłan otrzymuje określoną moc i zosta­je posłany do braci i sióstr w wierze.

Sakrament święceń ma trzy stopnie: święcenia biskupie (episkop atu ), kapłańskie (prezbiteratu) i diakonatu.

Godnym wyświęcenia na – DIAKONA, – KAPŁANA i – BISKUPA jest każdy ochrzczony mężczyzna, katolik, który zostanie przez Kościół powołany do tego urzędu.

Decyzja, że tylko mężczyznom wolno jest przyjąć sakrament święceń, nie jest jakimkolwiek deprecjo­nowaniem godności kobiety. Przed Bogiem mężczy­zna i kobieta mają równą godność, ale inne zadania i – CHARYZMATY. Kościół w decyzji dotyczącej święceń czuje się zobligowany faktem, że przy ustanawianiu kapłaństwa podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus wybrał wyłącznie mężczyzn. W 1994 r. papież Jan Paweł II orzekł, że „Kościół nie posiada żadnej władzy, aby udzielać kobietom święceń kapłańskich, i że wszyscy wierzący Kościoła powinni się kategorycznie podpo­rządkować tej decyzji”.

Jezus żył w celibacie i chciał tym samym wyrazić swoją niepodzielną miłość do Boga, swego Ojca. Naśladowanie sposobu życia Jezusa i życie w bezżennej czystości „ze względu na królestwo Boże” to od czasów Jezusa znak miłości, zupełnego poświęcenia się Panu i całkowitej gotowości do służby. Kościół rzymskokatolicki żąda takiego sposobu życia od swoich biskupów i kapłanów, Kościoły unickie tylko od swoich biskupów.
Celibat – mówi papież Benedykt XVI – nie może oznaczać „nie zaznać miłości”, ale musi oznaczać „dać się porwać namiętności dla Boga”.